بایست، نگاه کن، دوباره حرکت کن

گاهی در طول مسیر باید توقف کرد، ایستاد و دوباره به پشت سر نگاه کرد. اندکی کمی تامل کرد، پستی بلندی های گذشته را دید و بی راهه ها را به یاد آورد. سپس باید افق آینده را مجدد ترسیم نمود و با انگیزه و تجربه امروز دوباره به سمت مقصد حرکت کرد. ( این مقصد می تواند یک هدف تحصیلی، یک هدف شغلی، یک هدف سازمانی یا یک هدف شخصی باشد)

همیشه نرسیدن دلیل بر مقصد اشتباه نیست اما به این دلیل از مقصد دور می مانیم که گذشته را با تمام جزئیات و حواشی آن درک نکرده ایم. می خواهیم کاری کرده باشیم، مفید باشیم، پس حرکت می کنیم اما با چشمان بسته و بدون فانوس.

پی نوشت:  به بیان خیلی ساده بعضی انسانها فکری تر و برخی عملگراتر هستند. تفاوت این دو قشر زمانی برجسته می شود که افراد عملگرا برای آنکه مفید باشند و کاری در جهت اهداف ذهنی خود انجام داده باشند با صرف حداقل زمان برای فکرکردن و سنجش راه حل ها و جوانب مختلف، وارد میدان عمل می شوند. از سویی دیگر افرادی که فکری تر هستند در ابتدای امر زمان بیشتری را به تفکر، برنامه ریزی، ترسیم دورنما و تدوین استراتژی برای رسیدن به اهداف صرف می کنند.

به عبارت دیگه اونهایی که عملگرا  هستند بیشتر بر لحظه حال تمرکز دارند و اونهایی که فکری تر هستند بیشتر بر آینده تمرکز دارند. هیچ کدام بر دیگری برتری ندارند و انسان به هر دو نیاز دارد اما در بعضی مشاغل حضور یکی از این روش ها پررنگ تر احساس می شود. لازم است بدانیم در هر موقعیت نه بر اساس ترجیح و عادات خود بلکه بر اساس ذات آن موقعیت روش مناسب را بکار بریم.